خب قضیه از این قراره که کسی خبر نداره چه خبره...

در واقع هیچ وقت معلوم نبود توی دل ما چی میگذره:) اونقدری که من از همه چی واستون تعریف میکنم همونقدر من خودمم خبر ندارم این همه چی چین!

شایدم میدونم و دارم با جو روانی حاکم جامعه ای که شما آدماشین پیش میرم که راضی باشین...ولی خب میدونی من همیشه به حرف دلم گوش میدم...همه فکر میکنن با دل اونا کنار میام بعد...بعد یهو یه روزی واقعیت رو میشه... یه روزی میشه که دل یه نفر شاد میشه دل یه نفر میشکنه و این وسط دلِ من...خب اون مهم ترینه ولی در نود و نه درصد مواقع میشکنه :)

بگذریم هر چقدر بخوام متنو کش بدم از انسجامش کاسته میشه...

شاید یه موقع دیگه اومدم و یه متن درست و حسابی در مورد اون چیزی که الان توی مغزم بود نوشتم...

پ.ن : بزار قشنگ بگم...یه سری آدما هستن نوستالژی دارن، کالکشن جمع میکنن ( برگای پاییزی، کارت پستال، فندک و شاید قوطی کبریت...)، یه سری خاطراتشونو ورق به ورق یادشونه و خب جذابه، یه سری بلدن شاد کنن ( از اون آدما که کنارشون حوصلت سر نمیره:دی ) کلا میدونی این تفاوتاست که باعث شد "تگ" رو بنویسم...من هیچ کدوم اینا نیستم...من فقط یه چیزی هستم در لحظه هستم ولی قبلش نه XD

آدما گروه بندی میشن...چرایی این قضیه رو نمیدونم ولی میدونم هر روز یه طبقه بندی جدید به این قضایا اضافه میشه.

آدما توی گروه بندی من دوتا دسته میشن اونایی که خوبن و اونایی که به عشق نمیرسن، گروه دوم بهترن!

آدمایی که خوبن یه راه همیشگی و کلیشه ای رو توی زندگیشون انتخاب میکن و توش قدم میزارن. دسته ی اول معمولا به اون چیزی که میخوان میرسن و سختی های زندگیشون بعد از رسیدن به آرمان هاشونه.

گروه دوم ...بهترن! اما معلوم نیست و ممکنه توی هر قالبی اونا رو ببینی. معمولا آرمان هاشون بلنده و همین کار رو سخت می کنه...اول باید به  آرمانات برسی اونجا میشه که مجبور میشی از همه چیزت بزنی و تا بری و برسی اونجا میشه که عشقو توی کل وجودت توی تمام رگ هات و توی تک تک سلول هات حس میکنی اما زندگی خیلی بهت سخت گرفته، تو هم سخت شدی و دیگه نمیتونی اونقدر حس وجودیتو، اون چیزی که بیشتر از بقیه داری رو، ابراز کنی.

بهتر ها همیشه از « از دست دادن» رنج میبرن. اینطور میشه که حاضر میشن اونایی که بیشتر از همه دوستشون دارن رو از دست بدن و بعد دیگه اجازه ی ورود کسی رو به قلب و ذهنشون نمیدن...بهتر ها همیشه بی رحم به نظر میان هر چند اونا دارن با کل وجودشون به جهان رحم میکنن...

#تگ

بزار این پست برای خودش باشد تنهای تنها...رها و آزاد 

جزوی از هیچ کدام از موضوعات قرارش نمیدم تا یاد بگیرم باید زودتر از این حرفا به این نقطه میرسیدم...

اما انگار منتظر بودم

ضمیر ناخودآگاهِ عزیزم باید گفت مرسی که تاب آوردی...مرسی که این چند وقت تحمل کردی و راه رو یواشکی نشونم دادی...حالا منو ضمیر خودآگاه تنبلم باید جبران کنیم:)

وقتی قدم میزاری توی یه راه شاید همون راهی که دوست داشتی باشه شاید دقیقا همون چیزی باشه که میخواستی ولی یادت باشه  هیچ وقت هیچ چیزی به این راحتی به دست نمیاد:)‌پس باید منتظر سختی های راه هم باشی...بجنگ واسه ی هر اون چیزی که دلت میخواد و برس بهش...نمیشه با دنیا دعوا داشت...نمیشه انتظار داشت که تمام بدهکاری هاییاتو از دنیا پس بگیری ولی میتونی به اون چیزی که دوست داری نزدیک بشی...فقط یادت نره خدا همین نزدیکیاست...

یکم حرف دل هایی بود که توی این چند وقت اخیر مونده بود روی دلم و انگاری این آرامشی که بهم رسیده رو باید یه جوری منتشرش می کردم.

رفته بودم که برگردم و الآن برگشتم...با یه عالمه فکر و خیال و خوابآلودگی و آرامش و دلخوشیِ جدید! فکر کنم بهتر باشه یکم اون فکر و خیالا رو اینجا تبدیل کنم به متنایی که دوست داشتنی میشن! تا اون نویسنده ی درونم رو نکشم...تا همه چیز رو فدا نکنم...تا بعدا یه روزی مثل امروز حسرت یه روزایی از زندگیمو نخورم:)